آدم ها با نگاه معصومانه و کودکانه وارد دنیای پر از رنج و امتحان می شوند. دیری نمی پاید که رنج ها شروع می شوند ،خواسته یا ناخواسته دچار رنج و امتحان می شویم. نگاه معصومانه دنیا را مکانی امن می بیند، آغوش پدر و مادر امن است، محیط خانه امن است، کنار دوست صمیمی و حمایتش حس امنیت میدهد حقوق کارمندی امنیت می آورد و ..... نگاه معصومانه به دنیا با اولین جدایی ها یتیم می شود. احساس کودک بدون مادر ، ترک شدن های دوران زندگی ، مورد غفلت قرار گرفتن ها ، سو استفاده ها و خیانت ها و .....
آدم های یتیم (آدم هایی که نگاه معصومانه شان را از دست داده اند) در ابتدای یتیم شدنشان و از دست دادن نگاه معصومانه شان رشد و بلوغ را شروع میکنند. رشدی که در پس واقع گرایی حاصل از رنج ایجاد می شود. ولی باید به یاد داشت که واقع گرایی صرفا نباید یک محل ماندن باشد. آدم های یتیم در ابتدا همه جا را سیاه و نا امن می بینند ، تاج قربانی بر سر گذاشته و از رنج های خود شروع به نالیدن می کنند ، رنج هایی که باید از آن ها گذشت، نه از خود رنج بلکه از ترس و غم رنج. انسانی که میتواند وجود رنج و امتحان را در دنیا به رسمیت بشناسد، انسان در مسیر رشد و بلوغ است.
گاهی وقت ها دیگرانی همچون والدین و مربیان کودک معصوم را از دیدن رنج ها و واقعیت ها نحی میکنند. مانند بودا، شاهزاده ای که از دیدن هر نوع رنجی منع شده بود. و در دنیای معصومانه و شیرین خود غوطه ور بود. تا این که یک روز به طور اتفاقی و ناخواسته با صحنه رنج روبرو شد. پیرمردی را دید که نشانه فناپذیری دنیا بود و بیماری که نشانه ضعف انسان. وقتی بودا با تصویر رنج آشنا شد سفر خود را شروع کرد. سفری که در نهایت به جستجو برای یافتن حقیقت منجر می شود. مثال بودا تنها تمثیلی از زندگی همه انسان هاست ، همه نوع بشر خواسته یا ناخواسته باید سفر خود را شروع کند. سفری که با دیدن و یا چشیدن تصویر رنج آغاز می شود.
چه خوب است این سفر به وقت و زمان خود شروع بشود. و بدا به حال انسانی که شروع سفرش در نیمه انتهایی عمر رقم بخورد. و اینجاست که نقش آن دیگران که ذکر شد اعم از پدرمادر و مربیان و دوستان و ... آشکار می شود. کاش دیگران بگذارند که کودک معصوم بتواند به وقتش حقایق را ببیند. کاش پدر و مادر کودک را آماده کنند برای درک رنج، و ای کاش این حس ترحم "خاله خرسی " طور از وجودمان برود تا مانع رشد کودکان نشویم.
دنیای امروزه دنیایی است که بشر را در خواب میبرد. دنیای پرزرق و برقی که در تلاش است تا سن معصوم ماندن و خام ماندن انسان ها را عقب بیاندازد، و آن هنگامی که انسان با رنج آشنا می شود و اصطلاحا یتیم می شود آمادگی مواجه با رنج ها و امتحان ها را ندارد. اطرافمان پر است از کودکان معصومی که در دهه دوم ، سوم و حتی چهارم زندگی خود به سر میبرند. از طرفی پر شده از یتیم هایی که چون آمادگی مواجهه با امتحان و رنج نداشته اند همه شکست خورده و افسرده و ناامید در گوشه ای کز کرده یا در حال فرار از رنج هایی هستند که با ریسمانی به خود بسته اند.
مرحله پس از مواجه با رنج مرحله باز شدن چشم هاست، مرحله شروع و آغاز رشد. البته این در صورتی رخ می دهد که فرد یتیم آماده این فضای سختی شده باشد. وگرنه در یتیمی خود تا ابد میماند. انسانی که همه جا را تیره و تار میبند و در تاریکی خود با رویای مدینه فاضله یا آرزوهای کوچک و بزرگ خود تنها مانده بدون هیچ حرکتی.
راه حل موفقیت آمیز برون رفت از معضل یتیم ماندن به این منوط است که از حس کودکانه محق بودن بگذریم. اگر من بر این باور باشم که این حق من است که کودکی شادی داشته باشم ، ولی اینگونه نبوده باشد، ممکن است که در بقیه عمرم همواره احساس کنم که به من خیانت شده است به این ترتیب هرگز نمی توانم در زندگی پیش بروم . اگر من بر این باور باشم که زندگی بی عیب و نقص و عالی حق من است ، هر سختی ای میتواند کام مرا تلخ کند.
نکته تکمیلی در این بحث این است که این مسئله به معنی منفعل بودن و رضایت 100 درصدی که مانع حرکت شود نیست، بلکه فردی که از حالت یتیم خارج می شود با اصلاح نوع نگاه خود حال شروع به حرکت و جستجو و جنگیدن در راه رسیدن به اهدافش می کند با به رسمیت شناختن رنج ها و امتحان ها.
.
.
الذی خلق الموت والحیاة لیبلوکم أیکم أحسن عملا وهو العزیز الغفور (سوره ملک آیه 2)
.
آن کس که مرگ و حیات را آفرید تا شما را بیازماید(به بلا و رنج دچار کند) که کدام یک از شما بهتر عمل می‌کنید، و او شکست‌ناپذیر و بخشنده است.
